7 Aralık 2010 Salı

Bu da bana ders oldu...

Fot.nehircce

İnsan işini severse,nerde ne yaptığının hiç önemi yoktur.

Bu boyacı amcamız gibi..Dışardan bakılınca yılların emekçisi ,yorgun,mutsuz gibi görünüyor değil mi? Hayır ama, hiç de öyle değil; biraz sohbet edince işini ne kadar sevdiğini gördük..Sewresh in ayakkabılarını boyattığı bu amca sayesinde aklıma takılan önemli bir soru işaretini daha çözmüş oldum...

Üniversite de bir oğlu okuyor,oğluna bilgisayarından tutun da,okula gidip gelirken kullanması için araba bile almış bu amcam...Öyle memnun öyle mutlu anlatıyor ki yaptıklarını...Hiç hayıflanmadan gururla...İsmini hatırlayamadığım boncuk gözlü,güler yüzlü insan..

Beni epey düşündürmüştü o gün eve dönerken...
Sonra sevmeden yaptığım herişi...
Sonra üniversiteden mezun olup döndüğümde, onun işine hiç de uzak olmayan benim yaptığım duvar süsleme işlerini,kalemişini... Eskiyi boyama,onarma yeni etme işini...

Özledim sanırım o günlerimi...

Dedim ya insan işini seviyorsa nerde ne yaptığı belki de çok önemli değilmiş...

Sevgiler
nehircce