14 Mayıs 2014 Çarşamba

Karanlık...

Geceden ağırdı bedenim, dua ederek yattım,her zaman ki gibi.
Bu sefer karanlıkta kalan o canlar içinde...
Sabah gözlerimi açar açmaz, televizyona koştum ve haberleri açtım.
Ekranın altındaki 200 'lü rakamı görünce donup kaldım.
Eşimin yanına gidip uyanması için seslendim ve ilk sözüm 201 oldu.
Günaydın diyememiştim...Gün hiç de aydınlık değildi...

Ülkemin başı sağ olsun ...
Ateş düşen o sayısız ocağı düşünüyorum da,
içim zifiri kararıyor ,kim bilir onlar nasıl bir karanlıktalar...

nehircce

2 yorum:

annesiningülü dedi ki...

artık her karanlıkta aklımıza düzen Soma :(

lila dedi ki...

Ne güzel ifade etmişsin hissettiklerini ve hissettiklerimizi. Bir yüreği ve insan sevgisi olan herkes o günlerde benzer acılar hissetti. Oradakileri hiç tanımasa,oralara hiç gitmemiş olsa bile; ama maalesef yine bir Türkiye ve gerçeği ile karşılaştık. İhmaller zinciri,suçu birbirine atma,sorumluluk almama yada birbirini suçlama. Hep düşünüyorum aslında biz böyle değildik. Ne olduysa şu son 20-30 yılda bize birşeyler oldu.
Bir daha bu acıları ve yüzsüzlükleri yaşamamak dileği ile.