6 Ağustos 2009 Perşembe

Yumurtadan başladım annelikten çıktım :)))

Sabah sabah bu karikatürü buldum,nette gezinirken çizenin adı yoktu,yazamıyorum o yüzden..Beni gülümsetti doğrusu.. Aslında bir okadar da düşündürdü ne yalan söyleyeyim.Ülkemizde böyle bir yumurta gibi doğurulup sokağa bırakılan öyle çok çocuk var ki...Kimi bir anlık zevk uğruna, çaresiz kalan kadınlar tarafından doğuruluyor.Kimi anneliğin farkında bile değilken fabrika gibi sadece doğurmaya programlanmış kadınlar tarafından...
Oysa insan olmak,bir insan yavrusu dünyaya getirmek ne güzel,bilerek isteyerek elbette..Sadece doğurmaklada kalmıyor tabii,ona bir gelecek sunabilmek aslında en önemli kısmı.

Daha önce hiç yazmadığım, doğum hikayemin başını,paylaşayım sizle ne dersiniz :)

Hamile kaldığımı öğrendiğim o ilk anı hiç unutamıyorum.O heyecanı,içim içime sığmamıştı.Hastaneye tek başıma gitmiştim.Eşim İzmit'e gitmişti iş için.Bende bunu fırsat bilip hastaneye koşmuştum.Eşime süpriz yapabilmek için.Tahlil sonucunu beklerken çok donuktum inanılmaz tuhaf bir histi.Vee sonuç pozitif yani hamileyim :))Eve dönüş yolunda elimde rapor zarfıyla birlikte büyük bir şaşkınlıkla otobüse binmiştim.Otobüsde ilk aklıma gelen şey yaa bu adam çok hızlı gidiyor yollarda bozuk ya bebeğime birşey olursa olmuştu :)) Haberi alır almaz anneliğin verdiği koruma duygusu sarmıştı beni..Elimi biraz utanarak biraz ne olduğunu bilmediğim bir hisle karnıma koyup duruyordum..Durakta inip eve doğru yürürkende eşime nasıl söylemeliyim nasıl bir süpriz yapmalıyım diye de düşünüyorudum.Eve benden önce gelmişti.Merdivenleri, kafamda bir sürü düşünce yumağıyla çıktım.Kapıyı açtı o günlerin beklenen haberini duymak istediği her halinden belliydi.Ben birşey çaktırmadan içeri girdim.Biraz dinlenmek istedim.O da televizyon izliyordu sakin sakin.Canımm dedim postada sana bir zarf vardı.Aldım çantamın ön gözünde dedim ..Şaşırdı çantaya uzandı.Zarfı eline aldı.Ne olduğunu pek anlamadı önce,sonra içini açıp okuyunca yüzünün şeklini size tarif edemem sanırım.Bir süre dona kaldı, sonra havaya zıplayıp bana doğru geldi ve sımsıkı sarıldı...Gözlerinde biriken yaşları hiç unutmuyorum. Sonra sevdiklerimize haber verdik hemen, sabırsızdır benim kocam :))

Beklenen,istenen bir çocuk dünyaya getirmek çok güzel bir şey...Darısı bunu gönülden isteyen tüm annelere..Çocuklar gerçekten bizim geleceğimiz, bilinçsiz dünyaya getirilen her çocuk,bir gün bir yerde karşınıza çıkıp; ama sizden ama ülkesinden ama annesi babasından bunun hesabını soracaktır.Suç oranı çok yüksek olan ülkemizde temele inildiğinde oranın büyük bir kısmını bu çocuklar oluşturuyorlar.Kendilerince yaşamdan,mutlu ailelerden ve çocuklarından öçlerini alıyorlar.Sonra bu toplumsal bir yaraya dönüşüyor.
Herkesi bilinçli aile olmaya davet edelim..Bilinçli anne babalığa da tabii..Çocuklarımızı severek isteyerek doğuralım..Ve öylede yetiştirelim..

Sevgiler,